Neuraaltherapie

Neuraaltherapie is een behandelmethode, waarbij men bepaalde plaatsen van het lichaam injecteert met kleine hoeveelheden van een kort werkend, plaatselijk verdovend middel. Klachten kunnen een uiting zijn van een verstoring van het regelsysteem zenuwstelsel. Neuraaltherapie richt zich m.n. op de perifere zenuwen buiten de hersenen en buiten het ruggenmerg. De plaats waar geïnjecteerd wordt hangt af van het ontstaan en de complexiteit van de verstoring van deze regulatie. Er bestaat dus niet een injectie speciaal voor klacht X or Y, alleen voor uw individueel bepaalde verstoorde regulatie.

Ontstaan van klachten

Een chronische pijnklacht kan bij.v als volgt ontstaan: Naar aanleiding van een letsel wordt acute pijn veroorzaakt. Dit dient om het lichaam te beschermen. Onder invloed van deze pijn worden de schakelingen in het ruggenmerg gevoeliger voor pijnprikkels, en worden ook de pijnzenuwen die zich in het gekwetste weefsel bevinden gevoeliger door inwerking van de zenuwvezels vanuit het ruggenmerg terug naar het gekwetste weefsel. Dit gebeurt via een of meerdere zgn. reflexbogen in het zenuwstelsel. Indien het genezingsproces in het gekwetste weefsel goed verloopt, zwakt de toegenomen gevoeligheid voor pijn weer af en is alles na een tijdje weer in orde.

Het kan ook gebeuren dat dit proces ontregeld raakt. De pijnprikkels waar alles mee begint maken dan via een vicieuze cirkel dat de schakelingen in het ruggenmerg, én de pijnzenuweinden in het gekwetste weefsel, steeds gevoeliger worden en dus meer pijn of andere klachten veroorzaken door rondzingen in de reflexboog. Van pijnhaard naar het ruggenmerg en vandaar uit weer terug naar de pijnhaard en evt. ook andere delen die verbonden zijn in de reflexboog.

Dit is het zelfde verschijnsel als bij het rondzingen van geluid: De muziek uit de luidspreker komt aan in de microfoon, die het geluid via de versterker weer doorstuurt naar de luidspreker, zodat het steeds luider wordt, tot onaangenaam toe. iedereen weet, dat het rondzingen (tijdelijk) ophoudt als je heel even de stekker er uit trekt, dus het rondzingen tijdelijk onderbreekt.

Principe van neuraaltherapie

Op bovenstaande berust het principe van neuraaltherapie: Door een kortdurende lokale verdoving ergens in de reflexboog wordt het rondzingen tijdelijk gestopt, en krijgen de herstelprocessen in de zenuwvezels de kans zich te doen gelden. Vaak lukt het niet in een keer, maar lukt het wel in enkele stappen waarbij per stap het rondzingen steeds meer verzwakt. Het verschijnsel dat een pijnklacht veel langer wegblijft dan door de werkingsduur van de lokale verdoving verklaard kan worden is reeds meer dan een halve eeuw bekend in de pijngeneeskunde.

Wanneer men voldoende weet van de bouw en werking van het zenuwstelsel en over de werking van plaatselijke verdovende middeleen, is de werking van neuraaltherapie over het algemeen goed te begrijpen met gangbare medische kennis.

Pijn in een lichaamsdeel kan ook blijven bestaan lang nadat de weefselbescherming waar het mee begon is hersteld. Hiervoor worden ontspoorde regelsystemen in de hersenen verantwoordelijk gehouden. Daar komen nl. alle prikkels uit het lichaam, dus ook wanneer dat overprikkelde signalen zijn, samen. Het vat loopt a.h.w. over. Dit kan een verklaring zijn voor de ervaring, dat soms een pijnklacht verdwijnt terwijl alleen een andere plaats van het lichaam dan waar de pijn zit is behandeld. Het water komt weer onder de bovenrand van het vat.

Gunstige ervaringen

Het blijkt dat vele patiënten gunstige verbeteringen van hun toestand melden na neuraaltherapie. Vermoedelijk gaat het meestal om verstoringen in de regulatie van het lichaam die (nog) omkeerbaar zijn. Maar wanneer een structuur werkelijk beschadigd is, bijv. een gebroken been, gescheurde gewrichtsband, een kwaadaardig gezwel, dan kan neuraaltherapie daarvoor niet helpen. M.a.w., wanneer een verstoring van de gezondheid neer komt op een onomkeerbare verandering van het lichaam, dan zijn de kansen op verbetering veel minder gunstig. Denk bijvoorbeeld aan gewrichtsslijtage (artrose), waarbij het niet te verwachten is dat verdwenen gewrichtskraakbeen weer terug groeit. Maar de pijnklachten die vaak gepaard gaan aan artrose kunnen weer wel gunstig verlopen, omdat die niet eenzijdig door de artrose bestaan, maar door ontregelde prikkelverwerking in het zenuwstelsel.

Placebo effect?

Er bestaat niet veel wetenschappelijk bewijs voor neuraaltherapie volgens de gangbare normen. In de praktijk is de schaarsheid van dit bewijs voor veel mensen geen reden om van de injecties af te zien, omdat het hen gaat om een verbetering van de kwaliteit van leven. Veel mensen hebben voorafgaand aan neuraaltherapie al een heel aantal andere behandelingen ondergaan, en beoordelen hun reactie op neuraaltherapie als een duidelijke blijvende verbetering of zelfs als afdoende i.t.t. tot voorgaande ervaringen met andere behandelingen. Soms komt het ook voor dat een pijnklacht op grote afstand van de injectie direct verbeterd, een indrukwekkende gebeurtenis. Om dit soort redenen is men geneigd het effect aan de neuraaltherapie toe te schrijven.

Dit soort reacties worden ook wel verklaard met het placebo effect, maar het verschil tussen die twee reacties (placebo of neuraaltherapie) is in het geval van neuraaltherapie vaak niet vast te stellen, omdat deze vergelijking niet ‘blind’ kan worden uitgevoerd. I.t.t. na een ‘nep-prik’ voelt men na een plaatselijk verdovend middel altijd de plaatselijk verdovende werking voor ongeveer 20-30 minuten. Om deze reden is het niet volgens de gangbare eisen mogelijk om neuraaltherapie te bewijzen.

Neuraaltherapie wordt tegenwoordig onder deze naam in meer dan 30 landen uitgeoefend. In de Duitstalige landen passen meer dan 30.000 artsen de methode toe. 1200 daarvan hebben een volledige opleiding voltooid. Uit een enquête (Joos, 2011) onder Duitse huisartsen blijkt, dat neuraaltherapie door hen tot de top-3 effectiefste complementaire behandelvormen wordt gerekend, en tot de top-3 meest toegepaste complementaire behandelingen (denk aan natuurgeneeswijze, homeopathie, acupunctuur en traditionele Chinese geneeswijze). Uiteraard vormt dit geen bewijs, want het is alleen de mening van huisartsen zonder volledige documentatie van ieder genezen geval. In Zwitserland is men n.a.v. gunstige berichten een en ander beter aan het uitzoeken:

Kansen voor de gezondheidszorg: Het Zwitserse voorbeeld

De Zwitserse regering heeft in het begin van deze eeuw laten onderzoeken of neuraaltherapie voordelig zou zin voor de Zwitserse gezondheidszorg. Men vergeleek een aantal huisartspraktijken, de ene helft leverde alleen de gangbare medische zorg, en andere helft gangbare medische zorg geïntegreerd met neuraaltherapie, wanneer de patiënt daarmee akkoord ging. De groepen waren niet helemaal vergelijkbaar, omdat in de groep die gangbare zorg plus neuraaltherapie kreeg de gemiddelde ziektelast ernstiger was: Meer klachten en meer chronische ziekte. Hieronder (tabel) staat de kostenvergelijking, die over een periode van 7 jaar constant bleef. Er worden percentages gebruikt om de invloed van inflatie en andere economische trends buiten het beeld te houden. Mét neuraaltherapie waren er dus in totaal minder kosten en betere ervaringen. Bij referendum heeft de Zwitserse bevolking daarom gekozen voor inbouw van neuraaltherapie in het Zwitserse gezondheidszorg systeem.

.